|
Post by DoctorFausto on Jun 18, 2008 12:09:15 GMT 4
Lo hablamos ayer y queda inaugurado este hilo en el que el maestro cadoi iluminará con su sabiduría las sombras de nuestra ignorancia. Para empezar dos dudas: -¿Tenía Magic más calidad que Jordan? (opinión personal) -¿Es raro que el campeón de la temporada regular sea el campeón de la ACB?(respuesta apoyada por datos en forma de gráficos)
|
|
elamo
New Member
Si xa non te leva nin del Bosque...
Posts: 316
|
Post by elamo on Jun 18, 2008 13:25:57 GMT 4
Eu añado...¿Os últimos anillos de L.A. Lakers eran máis mérido de shaq ou de kobe? (tamén opinión persoal)
|
|
cadoi
New Member
Posts: 117
|
Post by cadoi on Jun 18, 2008 16:39:02 GMT 4
Pois veña, inauguro sección respostando á pregunta: -¿Es raro que el campeón de la temporada regular sea el campeón de la ACB?
Perdoarédesme non facer uso de gráficos, nen sequera apoiarme en datos exactos, senón só dos aproximados que me proporciona a miña memoria.
Pois ben, para nada é raro que o campión da tempada regular gañe tamén os play-offs, pasou ata o dagora ... 4 veces, se non recordo mal. Iso si, non é a primeira a posición en liga regular que máis "asegura" o triunfo final, pois a posición de partida dende a que máis veces se gañou a liga é a segunda (creo que 5).
E tan só unha vez se conseguiu o título con todas as eliminatorias (co modelo actual) co factor cancha en contra: o mítico TDK de Creus, Vázquez, Capdevila, Lisard, Singla, Alston, Sallier ... partía dende a 6ª posición, e logrou a liga batendo na final a un Tau que fóra 1º. Curioso o caso dos baskonistas, que foron varias veces primeiros pero as únicas dúas ligas que teñen conseguíronas tendo quedado 4º en liga regular.
A que é debida tan pouca profusión no feito de que o 1º da liga regular gañe tamén os play-offs? Pois o principal feito é o da gran igualdade imperante na ACB, pois nos 25 anos que leva a competición ningún equipo logrou ser un dominador claro. Se antes da ACB, na Liga Nacional, houbera play-off (que non os había), seguramente case todos os anos un equipo gañaría liga regular e play-offs: o Real Madrid, que por aquel entón era moi superior a todos os demais equipos do continente. Esta igualdade queda patente xornada a xornada, e é superior (opinión persoal) a calquera das outras ligas de primeira orde europeas (a LEGA baixou un montón no último lustro).
Outros factores que habemos de ter en conta para contemplar este feito poden ser tamén: - O modelo de play-offs, por exemplo o deste ano con series de cuartos e semis a só 3 partidos (1-1-1), onde como te despistes un mínimo estás fóra, sexas quen sexas. - Coa evolución no tema de scouting, no apartado físico e nas preparacións (hai 30 anos, quen tiña un preparador físico? Ja!), o tema dos picos de forma é moi importante. Volvo ao exemplo deste ano: a Penya, co seu xogo agresivo e dinámico, chegou ca gasolina xusta a play-offs, e notouse. Outros equipos como o Unicaja, que 3-4 xornadas antes de acabar liga regular xa sabían positivamente que serían 8º e xogarían co Madrid, limitáronse o último mes a preparar esa eliminatoria. E notouse.
Se tal, noutro momento colgo os datos exactos ao respecto.
|
|
cadoi
New Member
Posts: 117
|
Post by cadoi on Jun 18, 2008 22:15:25 GMT 4
Aí poño as estatísticas ao respecto dende que se disputan a ACB co modelo actual (con pequeniñas modificacións, dende o 96):
2007-08 4º 2006-07 2º 2005-06 1º 2004-05 2º 2003-04 2º 2002-03 1º 2001-02 4º 2000-01 1º 1999-00 2º 1998-99 1º 1997-98 6º 1996-97 2º
1º -- 4 veces 2º -- 5 3º -- 0 4º -- 2 5º -- 0 6º -- 0
|
|
cadoi
New Member
Posts: 117
|
Post by cadoi on Jun 18, 2008 22:43:38 GMT 4
Eu añado...¿Os últimos anillos de L.A. Lakers eran máis mérido de shaq ou de kobe? (tamén opinión persoal) Bueno veña, respondo á pregunta de Mario. Je, poñedes cousas de básquet, e claro, anímome, emociónome e enseguida solto parrafadas xDDD. Para min son mérito ... de ambos, así de sinxelo ;D A falta de calquera dos dous tería motivado que eses 3 aneis non acabaran sendo para os Lakers, é clarísimo. E remitámonos ao que fixeron ambos cando non estiveron xuntos: Kobe nunca gañou nada, máis ben porque ata este ano só cando coincidiu con Shaq tivo bos equipos ao redor, o resto das tempadas, nada tiña para poder optar ao anel. Por outra banda, Shaq ten un anel (con Miami) e unha final (con Orlando) máis, pero en ambos casos hai un factor claro: necesitou a presencia dun exterior de nivel top-5 da liga para logralo, o millor Penny cos Magic e o millor Wade cos Heat. Vamos, igualiño que nos Lakers do three-peet, Shaq necesitou dunha ameaza exterior, sobre todo dun home que puidera penetrar e dobrar, rompendo as defensas para abrir pequenos ocos que logo aproveitaba o descomunal "Twister". Por moi Shaq que fose, o xogador máis determinante dende Chamberlain, el só non basta para gañar, a isto xogan 5 e a presencia de Kobe era clave naqueles anos. Os números do de Philadelphia naquelas finais son escandalosos (aínda que os de Shaq o sexan máis), por non falar de que estamos ante un dos millores defensores exteriores dos últimos lustros. E así estamos, en que a miña opinión é que o mérito a repartir entre ambos está cercano ao 50/50. O que pasa é que polo estilo de xogo, dá a sensación de que Shaq tiña máis que mérito. Por que? Pois moi sinxelo: Shaq era a primeira opción en ataque, o núcleo en torno ao que xiraba a organización das ofensivas anxelinas. E isto é normal, como xa dixen non había nada igual pola liga dende o bon de Wilt, pero que el fóra a peza central non quita que as demais non tiveran a súa importancia. E, dende o meu punto e vista, a peza exterior que supuña Bryant era igual de esencial no modelo, e sen a súa presencia o esquema perdería todo viso de éxito. Ah! E por suposto, non podemos nomear os méritos que este par tiveran no three-peet, sen falar de Phil Jackson, que foi quen conseguiu aplacar en gran medida os egos de ambos e poñelos a perseguir un obxectivo común. Kobe e Shaq xa xogaban xuntos antes de que chegara Phil, pero ata que este chegou e aplicou a súa filosofía zen e o triángulo de Tex Winter, nada se logrou no Staples. PS: na próxima entrega, resposta á outra pregunta de Rubén. Adianto: sempre fun un chisco máis de Magic. PS 2: espero as vosas opinións, que fomenten un sano debate.
|
|
elamo
New Member
Si xa non te leva nin del Bosque...
Posts: 316
|
Post by elamo on Jun 19, 2008 14:15:10 GMT 4
Eu acerca disto non teño unha opinión moi formada porque o ppv privoume de presencialas finais daqueles aneis...Con respecto o de jordan e magic, agardo impaciente a q sigas a impartir sabiduría...Cres q o maestro Zen debería pensar que ultimamente a está a cagar? quero decir dende a derrota nas finais cos pistons e esta serie na que non estivo moi acertado...
|
|
yaguito
New Member
La ?nica forma de olvidarse de la tentaci?n es cayendo en ella
Posts: 21
|
Post by yaguito on Jun 25, 2008 12:37:02 GMT 4
bueno esto no se si deberia ir en esta seccion, pero el caso es q esta relacionado con el baloncesto. aqui os dejo un enlace de youtube q descubri a traves de marca y q jeje me hizo su coña... www.youtube.com/watch?v=TtbilFAG7ac&eurl=
|
|
cadoi
New Member
Posts: 117
|
Post by cadoi on Jun 25, 2008 21:46:48 GMT 4
-¿Tenía Magic más calidad que Jordan? (opinión personal) Magic Johnson vs Michael Jordan es.youtube.com/watch?v=byhh_ha4kHU&feature=relatedBuff, complicadísima pregunta a que plantexa Doctorfausto, na que ademais primeiro teriamos que definir o termo "calidade" para saber a que aternos. Para non adrentarnos niso, que sería xa outro debate, eu simplemente intentarei unha comparación somera entre ambos. Debo partir dicindo que eu sempre fun un pouco máis de Magic, e que opino que Jordan está sobrevalorado. Que si, que foi un grandioso xogador, histórico, xenial, pero eu non concibo ese tipo de títulos que se lle outorgan de "millor xogador da historia" ou ata incluso "deus". Excesivo. Comecemos a disquisición dende un tema puramente físico: o de Jordan era, probablemente, o físico ideal para xogar a este deporte. Rozando os 2 metros, o compendio de altura, forza, elasticidade, velocidade, axilidade, salto, mobilidade que posuía practicamente insuperable no estado actual da evolución humana. Eu dende logo non vin a ninguén que aunase millores condicións ca el para o básquet. Se a iso lle sumamos a súa tremenda determinación e ambición pola victoria, obtemos o que Jordan foi, un super-clase. No aspecto puramente técnico, Jordan non era a oitava marabilla, nen moito menos, poucas facetas había nas que realmente destacara sen ter que mencionar as facetas mencionadas no párrafo anterior. Tiro, pase, dribbling, manexo de balón, rebote, en todas elas destacaba, aínda que en nengunha conseguía ser o millor. Iso si, poucas fisuras tiña, e se ben en todos eses ámbitos distaba de ser o millor tecnicamente, poucos había que non dominase con soltura e nos que non tivera unha boa aportación, o cal é unha das súas grandes virtudes. Se hai que destacar un aspecto do xogo de Michael, eu faríao dende logo coa defensa, factor no cal tamén era un gran xogador, cousa pouco habitual nas grandes estrelas, moitos hai que en defensa se "deixan levar" un chisco para centrarse no ataque, máis alá das condicións que teñan e que en ocasións, cando queren, amosan (véxase de forma recente Kobe). A defensa é un aspecto no Jordan é claramente superior sobre Michael. Só un par de puntualizacións: hai dúas cuestións polas que Jordan pasou especialmente á historia e nas que se acostuma a consideralo como o millor, que son os mates e a capacidade para anotar canastras decisivas. Pois ben, esa é unha mostra de por qué creo que está sobrevalorado, non foi o millor matador de sempre (Erving ou Wilkins están claramente por enriba para o meu gusto), e nen sequera foi orixinal, todo o que fixo (incluído o arquifamoso mate dende a liña de tiros libres) estaba máis que feito antes. E tampouco creo que sexa o millor da historia en tiros sobre a bocina, aspecto no que eu me quedaría antes con, por exemplo, Reggie Miller (aínda que este necesitaba dun par de bloqueos para poder lanzar e Jordan podía crear a canastra el só). Vale, pasemos a Magic. Magic é ... distinto, el deu unha nova dimensión ao básquet, el é o Showtime en estado puro, verdadeiro espectáculo. Xunto coa súa némese Larry Bird e o duelo Lakers-Celtics, expandiu a NBA a todos os rincóns do mundo, dotouna da súa merecida fama e sacouna do pozo no que entrara nos '70. Jordan continuou iso, pero os que arrancaron foron os outros. Magic foi algo fresco, algo nunca visto, un base de 2.05 nunca aparecera nen apareceu, seguimos esperando outro. Medía 2.05, pero corría, botaba, driblaba e pasaba como se medira 1.80. Levou o xogo de contraataque á súa máxima expresión: Jabbar rebotea, Magic recibe e solta un 'no looking pass' picado de 15 metros, e Worthy culmina. Chamádeme nostálxico, pero empecei a ver (e a namorarme) deste deporte vendo ese xogo, e aínda hoxe creo nas súas virtudes, na súa beleza e na súa espectacularidade. Os Lakers dos '80 son, para min, O EQUIPO, en canto a competicións de clubes claro, e gran parte de culpa daquilo tíñao o señor Magic. De verdade, intentade dar un pase picado de 15 metros en carreira e sen mirar cara o receptor no momento da execución. Cando vexades onde acaba o balón, volvemos falar. Magic aportou á liga algo que non existía previamente, pois pasadores xeniais sempre houbo (Maravich, Archibald), pero Magic era ... outra cousa, xa o dixen, creador dun estilo, dun estilo colectivo, magnífico, preciosista, gozoso, que o levou ademais camiño do éxito, Magic, como Jordan, é dos poucos que pode presumir de posuír a tríade NCAA-NBA-Xogos olímpicos. Bueno, vou ir parando, que me emociono, póñome a escribir e logo a ver quen narices se le o tocho este. Déixovos algún vídeo dos dous protagonistas, por se preferides ver o seu xogo que ler as miñas opinións, ou para complementalas incluso: es.youtube.com/watch?v=SsXjb1_XsCc&feature=relatedes.youtube.com/watch?v=8KQfSmcThoQ&feature=relatedes.youtube.com/watch?v=o73o-eYtN58&feature=relatedes.youtube.com/watch?v=A-WkmE1w1Ko&feature=related
|
|
|
Post by DoctorFausto on Jun 26, 2008 1:08:40 GMT 4
Imposible fomentar o debate pola miña parte por que estou de acordo completamente co escrito ahí arriba. Agora gustaríame plantexar outra pregunta a wikdoi.
Para min un dos aspectos más fermosos do baloncesto é o que desenvolve o equipo que non ten o balón. Refírome á defensa. Unha das grandes virtudes de este deporte é que non existen posicións de defensores/atacantes nun equipo, os 5 atacan e os 5 defenden. Por desgracia salvo excepcións é un aspecto ó que non se lle soe dedicar a atención que merece, e os xogadores están máis preocupados por anotar que por evitar a anotación. Así pois estas son as miñas preguntas.
¿Que xogadores son os considerados mellores defensores da historia?¿Que equipo tivo a mellor defensa da historia?¿Hai ou houbo algún entrenador fanático da defensa?
|
|
elamo
New Member
Si xa non te leva nin del Bosque...
Posts: 316
|
Post by elamo on Jun 26, 2008 14:06:57 GMT 4
Eu ruben, sen entender moito, creo q os mellores ekipos da historia, teñen necesariamente que ser os mellores defensaores da historia...polo que dis que akí teñen que defender e atacar todos...Por certo para iso o baloncesto parécese moito o futbol sala no que con so 4 xogadores, probablemente o posto mais importante na defensa é o do xogador mais adiantado, o pivote...
|
|
elamo
New Member
Si xa non te leva nin del Bosque...
Posts: 316
|
Post by elamo on Jun 26, 2008 14:20:31 GMT 4
Podese concluir con esta gran opinión de cadoi que magic era mellor para velos videos un sabado pola tarde de chuvia, polo espectáculo, e jordan mellor para vivir en directo, pola intensidade, aínda que probablemente estén a niveis moi parellos en todo, con lixeiras ventaxas para cada un no seu campo...
|
|
cadoi
New Member
Posts: 117
|
Post by cadoi on Jun 26, 2008 15:13:43 GMT 4
¿Que xogadores son os considerados mellores defensores da historia?¿Que equipo tivo a mellor defensa da historia?¿Hai ou houbo algún entrenador fanático da defensa? Á hora de falar de defensa, hai un nome que sempre debe saír á palestra: Bill Russell, nen máis nen menos que o home que conseguiu 11 títulos da NBA ... en só 13 temporadas en activo. Coa chegada de Russell a defensa pasou a ter un papel que nunca antes tivera excesiva relevancia. Durante a primeira metade do século XX, o importante eran os ataques, e as defensas eran pouco máis que periodos entre ataques. A isto axudaba tamén a inexistencia, durante moito tempo, do tempo de posesión. Sen embargo, coa aparición de Russell, e xa cos 24 segundos de posesión (aínda non había sen embargo as normas do tapón ilegal ou do 'goaltending'), o xogo defensivo dos Celtics deu un xiro de 180º graos. O resto de xogadores, como KC Jones, Havlicek, Heisohn ou Sam Jones, podían apretar ao rival, buscando o roubo ou forzar malos tiros, sabendo que se os superaban, aparecería o gran Bill para dificultar a chegada á canastra do rival en cuestión. Por non falar de que tamén era un gran defensor no 1x1, como ben saben os pívots da época como Nate Thurmond ou Wilt Chamberlain, con quen protagonizou duelos memorables case sempre decantados a favor do céltico, alomenos en forma de títulos. Mágoa que non existan as estatísticas de tapóns e de roubos ata o ano 73, pois Bill Russell sen dúbida tería logrado récords alucinantes de térense contabilizado na súa época. En canto a xogadores, outros grandes nomes ao longo da historia poden ser Michael Jordan (xa o comentei antes), un gran anotador pero ao mesmo tempo un fantástico defensor. Sidney Moncrief, Alvin Robertson, Michael Cooper, Joe Dumars, Ron Artest, Kobe Bryant, Bruce Bowen entre os exteriores, Mark Eaton, Mahorn, Rodman, Olajuwon, Duncan, Ben Wallace, Camby entre os interiores son algúns dos grandes defensores que houbo na NBA. Poño só dos 80 para adiante porque antes diso pouco básquet puiden ver, e prefiro falar máis de aqueles a quen vin (con Russell a quen só vin un par de partidos, fago unha merecida excepción). O equipo coa millor defensa da historia? Puff, moi complicado de definir iso, podiamos remitirnos aos Celtics de Russell, os Pistons de Chuch Daly (chamados "Bad Boys" por algo), os Bulls de Jordan ou os recentes Spurs. Pero non é sinxelo falar dos millores equipos defensivos, a defensa é moi difícil de avaliar con estatísticas, por exemplo a simple anotación permitida aos rivais non nos chega, pois ti podes defender moi ben pero o partido ten un ritmo moi alto, con moitas posesións (moitos roubos, ataques rápidos), e acabar o rival anotando máis que noutro partido no que defendeche pior pero o ritmo foi máis lento e o número de posesións menor (poucos contraataques, sempre esgotando os 24 segundos). Pasa o mesmo co aspecto individual da defensa, ser un gran ladrón de balóns non implica que sexas un gran defensor, pois é posible que por arriesgar no roubo en moitas ocasións o rival te supere e desequilibres a defensa. De feito, eu sempre digo que o obxectivo dunha boa defensa é conseguir que o rival faga un mal tiro ou perda o balón, non que ti o roubes. O último punto polo que inquería Doctorfausto é o de adestradores defensivos. Por suposto existen adestradores aos que lles gusta especialmente coidar o aspecto defensivo, non sei, por exemplo Jeff Van Gundy nos últimos tempos. Sen embargo, eu creo que os grandes entrenadores da historia foron quen de adaptarse aos equipos que tiveron: Chuck Daly baseouse na defensa cos Pistons, pero co Dream Team en Barcelona esta por momentos nen existía; a defensa dos Bulls de Phil Jackson era claramente superior á dos Lakers do mesmo; Red Auerbach non apostou claramente pola defensa ata que contou con Russell; Pat Riley pouco tiña que ver cos Lakers do Showtime e cos Knicks de Ewing ... Así, grandes adestradores son aqueles que saben sacar o máximo partido ás plantillas das que dispoñen, aqueles que son quen de modificar o estilo segundo as circunstancias co único obxectivo de chegar á victoria, sexa polo camiño que sexa. Por iso, os entrenadores ultra-defensivos, incapaces de saír daí, se non chegan á victoria nalgún momento, non pasan á historia. No outro bando sen embargo, entrenadores que nunca gañaron nada pero se caracterizaron polo seu xogo ofensivo e de ataque, si son máis recordados, como Paul Westphal cos seus Nuggets (con Alex English, Walter Davis ou Kiki Vandeweghe) e sobre todo coa impresionante Loyola-Marimount, ou máis recentemente Don Nelson, quen sempre se caracterizou polo seu xogo alegre e a quen hai que recoñecerlle a súa valentía ao apostar en diversas ocasións por un vistoso 'small-ball' (os 'Run TMC' ou os actuais Warriors), pero quen nunca en todos os seus anos na NBA (e con bos equipos) foi capaz de xogar unha final.
|
|
elamo
New Member
Si xa non te leva nin del Bosque...
Posts: 316
|
Post by elamo on Jun 27, 2008 18:45:57 GMT 4
Moitas grazas impresionante... Con michael cooper refireste o da serie da segunda? jajaja
|
|